Александр Ярошук
Не можа быць будучыні ў дзяржавы, дзе сіла цэніцца больш, чым розум, а мышцы стаяць вышэй за інтэлект. Не можа быць будучыні ў дзяржавы, якая аддае перавагу міліцыянту перад настаўнікам, а спорту перад культурай. Такая дзяржава непазбежна робіцца паліцэйскай, бо нават функцыя настаўніка ў ей непазбежна трансфармуецца ў ролю таго, хто не вучыць, а наглядае за дзецьмі і іх бацькамі. Культ спартоўца і ягоных перамог узвышаецца над постацямі выбітных пісьменнікаў, паэтаў, артыстаў, мастакоў, з гісторыі выдаляецца мінуўшчына з яе помнікамі. А культура падаецца ў найбольш прымітыўных формах папсы, і зводзіцца да абалвалвання чалавека.
Такая дзяржава непазбежна дэградуе, ніколі не будзе квітнець сама і ніколі не будзе здольнай фарміраваць адукаваную і духоўна багатую, творчую асобу. Гэта тое, што чакае Беларусь як прысуд гісторыі, калі сенняшняя ўлада захаваецца надалей...
Не можа быць будучыні ў дзяржавы, дзе сіла цэніцца больш, чым розум, а мышцы стаяць вышэй за інтэлект. Не можа быць будучыні ў дзяржавы, якая аддае перавагу міліцыянту перад настаўнікам, а спорту перад культурай. Такая дзяржава непазбежна робіцца паліцэйскай, бо нават функцыя настаўніка ў ей непазбежна трансфармуецца ў ролю таго, хто не вучыць, а наглядае за дзецьмі і іх бацькамі. Культ спартоўца і ягоных перамог узвышаецца над постацямі выбітных пісьменнікаў, паэтаў, артыстаў, мастакоў, з гісторыі выдаляецца мінуўшчына з яе помнікамі. А культура падаецца ў найбольш прымітыўных формах папсы, і зводзіцца да абалвалвання чалавека.
Такая дзяржава непазбежна дэградуе, ніколі не будзе квітнець сама і ніколі не будзе здольнай фарміраваць адукаваную і духоўна багатую, творчую асобу. Гэта тое, што чакае Беларусь як прысуд гісторыі, калі сенняшняя ўлада захаваецца надалей...